Фанні Ардан: “Я пакутую ад глыбокага адчаю – я бачу рэчы ў чорным колеры”

Адпачыўшы пасля рэжысавання карціны з Жэрарам Дзепардзье ў ролі Сталіна, французская зорка ставіць у Парыжы “Страсці Сондхейма”. Яна распавядае пра мастацтва прытворства, пра тое, чым бянтэжыць сваіх дзяцей, а таксама пра сілу кахання.

Tweet

Сама Ардан кажа пра сябе, што вельмі добра прыкідваецца. І не толькі на сцэне ці перад камерай. Французская акторка зручна садзіцца ў фае тэатра Шатло ў Парыжы, дзе яна ставіць свой першы англамоўны мюзікл “Страсці Стывена Сондхейма”. Яна смяецца, вочы зіхацяць, рукі – на пальцах вялікія срэбныя ўпрыгожванні – бесперапынна рухаюцца, скручваючы і прыбіраючы валасы з твару.

Размова пацякла ад хараства нонкамфармізма і адштурхнення “крэцінаў” задавальненнем ад працы з Жэрарам Дэпардзье, Франка Дзіфірэллі, Франсуа Труфо – ад якога яна мае другую з трох сваіх дочак – і Раманам Паланскі.

Цяпер у яе дэпрэссія. І хоць тэма цямней, на настрой гэта не распаўсюджваецца. Ардан у свае 66 працягвае шыпець як толькі раскаркаваная бутэлька шампанскага. “Я песіміст па сваёй прыродзе”, – кажа яна, – бачу рэчы з дрэннага боку. У меня ёсць вялікі чорны вэлюм, які прасціраецца над галавой. Аднак, я ніколі не сустракалася з псіхааналітыкам. Калі б гэта здарылася, я бы плакала і наплакала б цэлае мора, і ніколі бы не спынілася”.

Заўважыўшы, што гэта выглядае троху меладраматычна, яна дадае: “Я адчуваю глыбокую чарнату і адчай, але ж я акторка. Мяне выратоўвае рух. Адчуўшы пакуту, я рухаюся і кажу сабе: “Я буду думаць пра гэта пазней”. Гэта дапамагае авалодаць момантам. Я магла б плакаць ад раніцы і да ночы, але я прыкідваюся. Усміхаюся і прыкідваюся”.

Ардан выдатна ветлівая, яна паводзіць сабе па-сяброўску і імкнецца дагадзіць, але ў той жа час выпраменьвае адчуванне непазбежнага хаосу і бедстваў. І гэта калі забыцца пра наўмыснае свавольства ва ўсіх рашэннях. Яна заслужыла рэпутацыю чалавека, які лёгка можа зрынуць у шок. Аднойчы яна пераканала інтэрвьюэра ў тым, што менавіта яна была дзіцяці ў калясцы, якая кацілася па Адэскай лесвіцы ў Браненосцы Пацёмкіне. ( “У меня нават няма пераканання, што я нарадзілася, калі быў зняты фільм….але журналіст не правяраў”).

Сёння зорка больш чым 60 фільмаў, 30 тэатральных пастановак і 20 тэледрамаў вырашыла прытрымлівацца філасофіі “carpe diem» і веры, што адзінае ў жыцці, што мае сэнс – гэта каханне. Як вынік: яна вялікая паклонніца Фоска, кволай і хворай ад страсці гераіні, якая пакутуе ад абессіўнага кахання да капітана Джорджыо. “Так, мне падабаецца Фоска. Яе сэрца было разбіта яшчэ ў юнацтве. Яна няшчасная і самотная, але разумная. Як хуткаварка, ведаеце, якія выбухаюць. Яна ведае, што памрэ, аднак не баіцца кахаць і паказваць гэта…. Людзі лічаць, я заўсёды перабольшваю, але адзіная цікавая рэч у жыцці – гэта каханне. Шчаслівыя мы, або не, каханне – вось што істотна. Астатняе: грошы, улада, слава – проста запаўняюць адтуліну, якую вызвала адсутнасць кахання”.

Ардан кажа, што чараўніцтва Труфо, Заффірэллі і Паланскі – “у іх захапленні. Чаму я навучылася ад іх – гэта алхімія, якую я ніколі да канца не разумела. Заффірэллі мог выглядаць вельмі злым, калі ты не рабіў тое, што ён жадаў, але для меня гэта значыла, што яны верылі ў тое, што робяць. Я не заўважала яго злосці, я чула яго захапленне. І заўсёды імкнуся знайсці тую ж страсць”.

Дачка афіцэра кавалерыі, Ардан вырасла ў Манака. Яе бацька быў палкоўнікам і сябраваў з Прынцам Рэнье. Яна вывучала міжнародныя адносіны ў элітным Science-Po універсітэце ў Экс-ан-Прованс і ужо ў 29 год зняла першы фільм.

На міжнароднай сцэне акторка з’явілася ў 1981, сыграўшы супрацлеглась Дзепардзье ў фільме “Суседка” Труфо. У 2002 яе можна было пабачыць як Марыю Калас у “Калас назаўсёды” Франка Дзеффірэллі. На некалькі год раней яна паўстала ў вобразе знакамітай опернай спявачкі ў “Мастер-класе Тэрэнса МакНалі” пад кіраўніцтвам Рамана Паланскі.

Акторка выступае супраць канфармізму, называя сябе “бескампраміснай”. “Мае дзеці навучыліся жыць з тым, што я адрозніваюся, але усё ж-такі гэта страшэнна іх бянтэжыць. Я не маю звычкі рана ўставаць, і калі мая старшая дачка была маленькай, я прачыналася, абвязвала рэменём сваю начную кашулю, зверху надзявала паліто, шалік і гумавыя боты – і так вяла яе ў школу. Дачка казала: “Мама, усе глядзяць на цябе…Зараз лета, а ты ў гумавых ботах!” Мне было ўсё роўна. Я думала толькі пра тое як вярнуся дадому, назад ў ложак.”

Ардан толькі скончыла здымкі малабюджэтнага фільма пра Сталіна, якого іграе Дзепардзье. “Я шукала ролю, якая бы яму падыйшла. Кагосці з вялікіх асоб. Сталін – скаданы чалавек, не цалкам дрэнны. То ж самае і Жэрар – вельмі неадназначны.” Тых, кто крытыкуе Дзепардзье за дабраахвотную “налогавую спасылку” яна называе невукамі. “Жэрар вельмі разумны і ў ім ёсць дух свабоды. Яму належыць свет.”

Інтэрвью расцягваецца ўдвая больш, чым было запланавана і Ардан павііна ісці. “Людзі, у асноўным амерыканцы, часта кажуць пра “выгаранне”, такі нечаканы калапс. Але я я не згару, я буду нечакана запальвацца” – кажа акторка і смяецца. Яна ўскоквае, і зноў – вочы зіхацяць, яна раскідвае рукі , і жыцце б’е ключом.