Мемуары спевака Мобі: “Там былі мяшкі наркотыкаў і я пераспаў з незнаёмцам”

Ён быў піянерам хрысціянскай танцавальнай музыкі, але потым да Мобі прышоў вялікі посьпех і… . Што піша Мобі ў сваёй новай кнізе пра свае мінулае і чым жыве зараз, чытайце ў артыкуле The Guardian.

Tweet

Да таго, як у маіх руках апынуліся новыя мемуары Мобі “Porcelain”, я лічыла яго маленькім, лысым, нахабным хлопцам, які робіць меладычную танцавальную музыку. Я ведала, што ён мае нейкія нетрадыцыйныя перакананні (Ён веган? Хрысціянін? Можа, ён зусім не п’е?), але ўяўляла яго, па сутнасці, бясшкодным. Пасля прачытання “Porcelain”, ну…давайце проста скажам, што яго кніга нашпігавана інцыдэнтамі. Шмат мудрагелістага сэксу, акіяны алкаголю, вялікая колькасць выхадак. У дадатак: прусакі, рэйвы, смерць, знакамітасці (ад Мадоны да Роберта Дауні Малодшага, але ў далека не зорных сітуацыях) і стары добры хіт-парад. Гэта склад кнігі. Такое абураючае задавальненне, на самой справе.  Мобі кажа мне, што заўважыў, як людзі пачыналі адносіцца да яго па іншаму, пасля таго як прачыталі кнігу.

“Яны глядзяць”, кажа ён, “і для мяне дзіўна быць на другім канцы гэтага позірку. Гэта позірк ведання, але таксама і турботы. Маўляў, усё ў парадку?”

Справа ў тым, што дзякуючы кнізе, Мобі стаў падабацца мне больш. Для пачатку, ён бліскуча піша, без свавольства, як у большасці поп-успамінаў: “Я хацеў, каб кожная глава была як анекдот, які вы расказваецце ў бары, каб прыцягнуць да сябе ўвагу”, распавядае ён. Таксама ёсць нешта кранальнае ў тым, кім ён быў раней. У нейкі момант ён піша пра гэта, пра нейкіх клубных дзяцей: “Яны ўсе прымалі непрыстойную колькасць наркотыкаў і спалі з незнаёмцамі, але ўсе нейкім чынам засталіся невінаватымі” – і менавіта так яно і было. “Гэта квазі-Дыкенсіянства”, кажа ён. “Наіўны хлопчык з вёскі прыязджае ў вялікі горад і ўсё ідзе не так”.

Мы пілі гарбату на зёлках і елі (вельмі смачную) гародніну ў нядаўна адчыненым веганскім рэстаране Мобі ў сіне-нябесым Лос-Анджэлесе. Гэта цудоўнае месца, і я раслаблена, але Мобі, напэўна, не. Ён падымае падушку, якая ўпала і ўзбівае яе, перш чым пакласці назад на лаву, ён пытаецца ў мяне, ці не занадта холадна і змяняе рэжым кандыцыянеру, разам са мной ён праходзіцца па меню.

Мобі жыў на заходнім узбярэжжы на працягу шасці гадоў, але яму не склала праблемы транспартаваць сябе ў мінулае, каб напісаць кнігу. Часам ён пісаў пра тое, як быў мяртвецкі п’яным у Нью-Йорку, “пакрыты брудам і ўбостам”, а потым, падымаючы погляд ад свайго ноутбука, быў шакаваны, убачыўшы свой басейн заліты сонечным святлом. “Напісанае адчувалася як праўда, рэальнасць здавалася фантастычнай. Гэта было як падарожжа ў часе”.

Давайце аддалімся ў час разам з ім. “Porcelain” разглядае перыяд жыцця Мобі паміж 1989 і 1999, з моманту калі ён пераехаў у Нью-Йорк перад рэлізам Play, свайго пятага альбому, які змяніў усё. Ён быў набіты насычанымі, кідкімі танцавальнымі мелодыямі, якія зачыняліся ў паўсядзеннае жыццё. Нават калі вы не слухалі альбом актыўна, то ведаеце песні “Honey” – з вядучым рыфам піаніна і сэмпл Бэссі Джоунса “get my honey come back, sometimes”; “Natural Blues” паказвае новы сэмпл блюзу “oh, lordy, trouble so hard” на гэты раз ад Веры Хол (Мобі сабраў гэтыя і іншыя сэмплы з запісаў народных песен Алана Ломакса). “Why Does My Heart Feel So Bad?” уваходзіць у навучальны план другой ступені музычнай адукацыі з 2008 года. У любым выпадку, важная прыкмета Play у тым, што кожны трэк пасля быў выкарыстаны для рэкламы ці кіно. Гэта было вялізарнай справай у той час і велізарным дасягненнем для Мобі. Ён выйшаў з ценю электроннай музыкі ў вялікую лігу, яго статус змяніўся з музыканта, які паўнавартасна працаваў за некалькі тысяч долараў ва ўладара поп-зорак у цэнтры ўвагі. Некаторы час Мобі быў як Адэль ў электроннай музыкі: усім падабавалася тое, што ён робіць.

 

 

Ні на што з гэтага ён не намякае ў сваіх мемуарах, таму што ў рэальным жыцці нічога не казала пра гэта. У рэальнасці, перад выпускам Play, Мобі сланяўся па Нью-Йорку, праводзячы канцэрты ў такіх легендарных зараз клубах як Марс і Наса, а таксама на жудасных вечарынках свінгераў (ён кажа, што іграў бы ў любым месцы). Яго кар’еры, як і любоў кар’еры ў прынцыпе, спатрэбіўся час. У 1992 ён маў поспех з адной песні “Go” (асабліва ў Велікабрытаніі, дзе яго музыку заўсёды успрымалі лепш, чым у ЗША) і запісаў некалькі добрых альбомаў.

Тады ў 1995, танцавальная музыка сапраўды змянілася, і ён падарваў усё, выкарыстаўшы маленькі шанс, выпусціўшы трэш-панкавы LP.

Ён смяецца з гэтага і ўся яго музыкальная праца прадстаўлена і скарэктавана ў “Porcelain”, але яна займае другое месца пасля больш займальных штодзённых падзей яго жыцця. Ён быў сябрам Спадарыні (называў сябе Майстар Бобі і крычаў на бізнэсмэна ў бялізне цвета фуксіі). У яго знаходзяць хваробу Лайма, ён ходзіць на спатканні з індзі-дзяўчынамі і стрыптызёршамі; жыве ў закінутых складах і кепскіх кватэрах з дзіўнымі суседзямі, якія жадаюць спаліць яго і купляюць бензін, каб зрабіць гэта.

Дзіўна тое, як ён вырашае падзяліць свае жыццё. Ён балансаваў паміж згубленых клабераў і набожных жыхароў прыгарада, паміж тусовак з оргіямі і амаль бысконцымі зносінамі са сваёй веруючай дзяўчынай (яны раздаюць веганскія бутэрброды бяздомным для вострых адчуванняў). Ён быў манахам па сваіх звычках, але потым выйшаў і стаў больш вар’яцкім. Ён быў няп’юшчым веганам, асэксуальным Божым сынам, які тусаваўся ў прасякнутым крывёй Meatpacking District з сэксам і наркотыкамі. У 1995, пасля таго, як не піў нічога на працягу 8 год, ён зноў пачаў. Гэта была свайго роду палегка сабе. У ім было так шмат асобаў, якія ён спрабаваў аб’яднаць.

 

 

Ці яму ўсё  гэта яшчэ падабаецца?

“Хм. Я да гэтага часу з’яўляюся чалавекам, які бадзяецца ўсё жыцце амаль без агенцтва. Гэта энтузіазм і добрая працоўная этыка, але ў канчатковым рахунку, я поўны невук, якога зусім збілі з панталыку. Гэта як снежны ком, які коціцца з гары. Ён можа быць чыстым спачатку, але чым бліжэй да канца, тым больш ён напоўняецца мертвымі вавёркамі, і палкамі, і камянямі, і гумавымі ботамі, і смеццем. Напрыканцы вы атрымліваеце такі снежны ком, але як ён звязаны з тым, што было спачатку?”

Мобі, як вы бачыце, вельмі паспяхова вядзе тэрапеўтычныя размовы (“Ну, мы ў паўднёвай Каліфорніі, зямлі веганства і тэрапіі”, кажа ён), але таксама ён вельмі смешны. Салман Рушдзі даў палаючую цытату да вокладкі “Porcelain”, якая спасылаецца на меркавананага продка Мобі амерыканскага пісьменніка Германа Мелвіла (адсюль, Мобі, паводле рамана “Мобі-Дзік” Мелвіла; яго сапраўднае імя Рычард Мелвіл Хол). Ён пачаў пісаць наступную частку, якая ахоплівае дзесяць год пасля Play і кажа, што выдаўцы не ўсхваляюць яго да гэтага часу. Яны лічаць, што шматлікія перагіны робяць яго чэрствым.

— Напрыклад?

— “О, слава, грошы, дегенерацыя, распутства, пасіўная гомасэксуальнасць”, адказвае Мобі.

— І што,  гэта сапраўды  не падабаецца?

— “Я ведаю! Гэта тое, што я хацей бы прачытаць у кнізе!”.

Паколькі кніга засяроджана на жыцці Мобі з 23 да 33-гадовага ўзросту, у ёй не распавядаецца пра дзяцінства. Тым не менш, гісторыя паказальна пачынаецца са сцэны пра Мобі і яго маці. Яна працуе ў пральні, няшчасная, нават у лютасці, а ён сядзіць у машыне і чакае, пакуль яна скончыць сваю смену. Яму 10. Ён кажа мне, што мог бы напісаць значна больш пра сваё жыцце ў дзяцінстве – “тут ёсць, можа, толькі 5 успамінаў” – і па ім відаць, што яму было нялёгка. Яго бацька памёр, калі яму было 2, у аварыі па прычыне кіравання ў нецвярозым стане. Сям’я яго маці была багатай (прадзед Мобі кіраваў паспяховай кампаніяй на Уол Стрыт), але яна адмовілася ад гэтага асяроддзя і захацела пабудаваць сваю ўласную гісторыю. “Часам мы жылі ў каржкаватым доме з трымя або чатырма іншымі нарказалежнымі хіпі, з музыкальнымі гуртамі, якія гралі ў склепе”, распавядае ён. “Гэта гучыць даволі весела, але калі ты ў чацвертым класе і спрабуешь рабіць хатняе заданне, а нейкія людзі дзяруцца або кураць гаршчок на кухні….” Негледзячы на тое, што часам яны заставаліся з яго бабуляй і дзядуляй у багатым Дарыене, штат Канэктыкут, дзе было добра, ён усё роўна адчувай сябе бедным і саромеўся.

 

 

У другой палове кнігі яго мама памірае ад раку і жудасны, амаль неверагодны інцыдэнт адбываецца вакол яе пахавання. “Я памятаю гэта так ясна”, кажа Мобі. “Нехта пакінуў лічбавы гадзіннік у мяне дома і гэта была самая надзейная ў свеце рэч, настолькі ясная і простая ў выкарыстанні, наколькі ўвогуле могуць быць лічбавыя гадзіннікі. У ноч перад пахаваннем маці я паставіў будзільнік. Але гэты цалкам надзейны гадзіннік у нейкі момант быў усталяваны на 21 гадзіну наперад, і гэта азначала, што калі было 3 раніцы, ён нейкім чынам аказваўся ўсталяваны на поўнач наперад. Адзінае, што магло здарыцца, гэта, што я прачнуўся ў нейкі момант сярод ночы ў стане фугі і ўсталяваў гадзіннік наперад, каб прапусціць пахаванне… Я павінен быў усталяваць яго наперад на 21 гадзіну, бо нешта ў маёй падсвядомасці сказала, што быў толькі адзін законны і мэтазгодны спосаб прапусціць пахаванне”.

Я пытаюся ў яго, што ён думае наконт гэтага зараз, і яго вочы становяцца ледзь-ледзь мокрымі. Яму сумна: не за сябе, а за яго сям’ю. “Яна была маёй маці, але ў нейкім сэнсе больш важна тое, што яна была сястрой маіх цётак. І дачкой майго дзядулі. Я адчуваю сябе вінаватым. Але за сябе, я не ведаю”.

Няведанне сваіх адносінаў да рэчаў – гэта ахоўны інстынкт. Мобі — выдатны спадарожнік, і ў рэальным жыцці і на старонках, але ён можа здавацца адарваным ад сваіх эмоцый. Калі маці сказала яму, што ў яе рак, яна таксама прызналася, што ён мае зводнага брата. Я пытаюся ў яго пра гэта, мяркуючы, што гэта дапаможа пайсці на кантакт. Але не.

“Калі б гэта быў поўны брат, гэта магло бы быць цікава, але ж гэта зводны брат”, адказвае ён. (“Гэта!”) “З пункту гледжання генэтыкі, у мяне столькі ж агульнага з вамі або з любым чалавекам у гэтым рэстаране, як са зводным братам”. І гэта ўсё.

Па меркаванні “Porcelain”, самай вялікай любоўю Мобі тады была не яго сям’я або чалавек, ці нават музыка, гэта быў горад. У глыбіні душы “Porcelain” гэта любоўны ліст да старога Нью-Йорка: гэтага неахайнага, разбуранага і небяспечнага месца. У апошні час Мобі апісваў яго некаторым маладым сябрам і яны не маглі паверыць у тое, што ён расказваў, гонар за горад таго часу быў асноўным матывам яго пісьма. “Нью-Йорк значна змяніўся за гэтыя 10 гадоў. У 1989 гэта быў стары Нью-Йорк… беднасць, забойствы, дысфункцыянальснасць, пажары… а ў канцы 90-ых гэта быў Jay Z, абслугоўванне на кожным кроку і кандамініюмы”.

Шмат часу спатрэбілася Мобі, каб разлюбіць Нью-Йорк, алё ён змог. Ён перестаў піць і любоў скончылася. “Я ішоў уверх па Охард стрыт і гэта быў адзін з брудных дзён, 36 градусаў па Фарынгейце, падаў мокры шэры снег, і я зразумеў, што часам ёсць выбарная якасць пакуты.” Нью-Йорк падыходзіў яму, каб піць; ён класіфікуе сабе як “старога алкаголіка, я маю на ўвазе, няма ніякіх сумневаў, ведаеце”? Ён спрабуе выпіць пару напіткаў і знаходзіць сябе “у 8 гадзін раніцы, з незнаемцамі ў хаце, мяшком наркотыкаў, я выпіў каля 15 напіткаў, пераспаў з цалкам незнаёмым чалавекам. Гэта цудоўна, але гэта была мая лепшая спроба піць умерана. Таксма я думаў, што збіраўся на гэтыя вялікія прыгоды, а праўда ў тым, што я збіраўся хадзіць ад аднаго да іншага бара на Ладлоу-стрыт”.

Такім чынам, ён працвярозеў і пераехаў у Лос-Анджэлес. Некаторы час ён жыў у старым доме Марлона Брандо, казачным Ваўчыным логаве, фактычна замке, але неўзабаве адчуў, што ён занадта вялікі. Цяпер ён жыве ў месцы з трыма спальнямі: яго музычнае абсталяванне знаходзіцца ў адным пакоі, іншыя рэчы ў другім, а сам ён спіць у трэцім. Наўрад ці Джэй Зі, але яму падабаецца.

У апошнія некалькі год Мобі пераацаніў сваё жыцце. Ён хоча працягваць займацца музыкай – у гэтым годзе ён збіраецца выпусціць новы альбом, але ў тур ехаць не хоча. Ён рады, калі людзі плацяць за яго музыку, але не супярэчыць, калі яны проста бяруць яе, для гэтай мэты быў нават створаны сайт, каб студэнты кінематаграфісты маглі выкарыстоўваюць яго музыку ў сваіх працах задарма. Яго перастала хваляваць, што аб ім думаюць іншыя людзі (скараціў выкарыстанне сацыяльных медіа, толькі часам размяшчае нешта ў Instagram: у асноўным мілых жывёлаў або здымкі прыроды). І вырашыў, что правы жывёл з’яўляюцца справай яго жыцця.

“Правы жывёл – гэта мая штодзенная праца”, кажа ён. “Стварэнне музыкі, напісанне кніг і іншыя рэчы – гэтае тое, што я люблю і гэта весела, але я не лічу гэта працай. Ведаеце, шмат відаў актыўнасці з’яўляюцца дзеяннямі аднаго накірунку. Як, скажам, якая-небудь кампанія, якая пераўтварае зямлю ў парк. Ёсць зямля і вы робіце з яе парк, гэта прыносіць карысць грамадству, і гэта цудоўна. Але абмежавана. А вось справа пра жывёлаў сельскай гаспадаркі звязана з усім. Ёсць жывёльны бок гэтага: большая частка людзей, што не з’яўляюцца сацыёпатамі, згодны, што гэта ня добра, калі жывёлы пакутуюць. З другога боку, у гэтым ёсць і аспект змены клімату, высечкі трапічных лясоў, голад – прычына, па якой ён існуе ў тым, што ежа, што можа быць дадзена людзям, замест гэатага, вырошчваецца для жывел, а ў выніку – хваробы сэрца, дыабет, рак, эрэктыльная дысфункцыя. Ахова жывел – гэта мэта майго жыцця. Калі б нехта прышоў да мяне і сказаў, што мне трэба памерці і мая смерць будзе нейкім чынам служыць мэце выратавання жывел, я б зрабіў гэта не думаючы”.

Яго рэстаран, вядома, гэта месца, якое ён лічыць пастаяным выпрабаваннем. “Усё павінна быць дасканалым. Я эмацыйны перфекцыяніст і проста жадаю каб усё адчувалася так добра, як магчыма для людзей, якія гэта выкарыстоўваюць”.

Ён адчыніў яшчэ адзін рэстаран пад назвай “TeaNY”, у Нью-Йорку ў 2002 годзе разам са сваёй дзяўчынай. Гэта была катастрофа, бо яны расталіся неўзабаве пасля гэтага, і хоць дагэтуль ў добрых адносінах, музыкант, здаецца, не ведае, ці працуе яшчэ TeaNY. Адносіны не самая шчаслівая глава ў жыцці Мобі: у кнізе ён змяняе некалькі сапраўды добрых дзяўчын, але так і не можа затрымаць ні з адной з іх. Ці не з’яўляецца ён проста сэксуальна залежным? “Мне не здаецца, што мной кіраваў сэкс. Прычына па якой я сустракаўся была матывавана жаданнем, якое было пацверджана ў чыіх-та вачах. Зразумела, і жаданне займацца сэксам таксама, але гэта было падобна да пошуку праверкі без прыхільнасцей або абявязкаў”.

 

 

Ён таксама лічыць, што адыгралі ролю і яго складаныя адносіны з маці. “Калі вам увесь час сорамна, калі вы раслі, вам сорамна і калі вы становіцеся дарослымі. І калі вы набліжаецеся да людзей, то выказваеце здагадку, што будзеце падабацца ім толькі пакуль яны будуць бачыць вас у лепшым свеце. Існуе глыбокае жаданне блізкасці і глыбокі страх іншага чалавека. Вы пачынаецце станавіцца бліжэй да чалавека, а ён робіць нешта што не можа быць дасканалым, гэта выклікае рэакцыю жаху і ты ўцякаешь….Ад сябе я маю на ўвазе, канешне.”

Так ці інакш, ён быў у першых за 10 год адносінах на працягу 8 месяцаў. Здаецца, што ўсё ідзе добра, але ён не можа сказать гэта ўпэўнена. Ён называе сябе “разумова адсталым інапланецянінам або робатам” і стрымлівае сябе, каб не пытацца ў дзяўчыны: “Маўляў, ці нармальна, што я іду спаць пасля цябе?” Ён таксама рашуча настроены на тое, каб не мець дзяцей, кажучы: “калі чалавек з якім я сустракаюся зацяжарае, упэўнены – я б з радасцю прымаў удзел і дапамагаў як толькі магу, але я наўрад ці бы змог рабіць гэта доўга”, прыкладна як трымацца максімальна асобна, не ўцякаючы. Ён збіраецца завесці пару сабак, калі вернецца з кніжнага тура. Здаецца, што ён у стане адчуваць вялікае хваляванне ад чалавецтва, але лічыць, што адзін на адзін гэта цяжэй.

Мы крыху пагутарылі пра яго хрысціянства; ён пачынае пытацца пра гэта яшчэ да канца кнігі, і зараз кажа, што ўсё яшчэ разумее імкненне да духоўнасці, толькі не афіцыйна ўведзеныя сістэмы вераванняў ці “ідэалагічную жорсткасць”, тлумачыць музыкант.

— “Я не думаю, што Бога цікавіць, якой рэлігіі майку вы носіце”, кажа ён. “Гэта не выбар паміж  МЮ (Манчэсцер Юнайтэд) ці  Лідсам…так зараз з Брытаніі?”

— Лідс больш не грае ў Прымьер-лізе.

— “Добра, Арсенал? Манчэсцер Юнайтэд і Арсенал: суперніцтва сапраўды весела ў спорце, але я не лічу, што гэта павінна быць часткай боскасьці”.

У гэты момант мы смяемся; я адчуваю сябе так, нібыта размаўляю з сябрам. Мобі самы стрыманы мульціміліянер, якога я калі-небудзь сустракала. Ён сціплы. І выглядае так, як заўсёды: проста ў кашулі паверх футболкі, творчы кэжуал, не занадта дорага. І ён нават яшчэ не зрабіў сабе зубы, што амаль пераследуецца ў Лос-Анджэлесе. Мы трохі гаворым пра грошы і ён не лічыць, што матэрыялізм працуе, маючы на ўвазе, што ён яшчэ не зрабіў нікога сапраўды шчаслівым. Наколькі ён ведае, канешне.

 

 

Падобна да таго, што Мобі атрымлівае асалоду ад свойго жыцця, ва ўсякім разе ён не губляе яго значную частку выпіваючы. “Мне падабаецца чытаць і вандраваць па цікавых частках свету і мець час на тое, каб думаць, пісаць, ствараць музыку і быць актыўным. Жыцце кароткае і наш час і энергія абмежаваны, а таму значна прасцей быць сумленным з сабой”.

Карыстаючыся выпадкам, пытаю яго пра колішні слых. Мяркуецца, што некалькі год таму, Мобі з сябрамі рабілі свавольствы на вечарынках. Адзін з іх разархіваваў шырынку, даставаў са штаноў пеніс, у той час як іншыя аспрэчвалі, да каго з вядомых асоб яму падысці і ажыцявіць дотык. Я пытаюся, ці адбывалася гэта калі-небудзь, або гэта чарговая прыдумка.

“І тое і іншае”, адказвае ён і робіць паўзу. “Хм, у гэтай гісторыі ёсць смешны бок. Я мог бы гэта змяніць, бо не ўпэўнены, што жадаю, каб гэта пераследвала мяне. У мяне ёсць пару сябраў з коледжу, якія так рабілі. Калі яны напіваліся, то выцягвалісвае члены перад людзьмі. Таму што гэта было смешна. Так што я магу толькі дадаць, што адзін з маіх сяброў аднойчы зрабіў так перад Дональдам Трампам”. Я смяюся. “Гэта быў рэстаран на Парк Авеню каля 20-ай вуліцы, якая-та падзея па зборы грошай, калі Трамп быў усяго толькі забудоўшчыкам.”

— Вы даволі добра гэта памятаеце. Магчыма, гэты чалавек меў асаблівую цікавасць для Трампа?

“Вы можаце рабіць здагадкі адносна таго, кім можа быць гэты чалавек, але гэта ўсё, што я магу вам сказаць”, кажа Мобі, чалавек, які не можа супрацьстаяць смешнаму анекдоту і рады распавесці праўду, які жыве поўным і насычаным жыццём, але які дастаткова дарослы, каб не жадаць усіх наступстваў, што прыходзяць, загорнутыя ў прыгоды. Справядліва. Але да таго часу, пакуль ён працягвае пісаць гэтыя гісторыіі, усё добра.